Jak zostało to opisane w poprzednim poście (patrz artykuł: Zasiedzenie jako sposób nabycia własności), obecnie obowiązujące na gruncie Kodeksu cywilnego terminy zasiedzenia to 20 lat (przy przyjęciu dobrej wiary samoistnego posiadacza) i 30 lat (przy przyjęciu złej wiary). Terminy te wprowadzone zostały po raz pierwszy na mocy Dekretu z dnia 11 października 1946 roku – Prawo rzeczowe od 1 stycznia 1947 roku do 1 stycznia 1965 roku i zostały później przywrócone nowelizacją Kodeksu cywilnego z dnia 28 lipca 1990 roku, która weszła w życie z dniem 1 października 1990 roku.
Jakie zatem były terminy zasiedzenia nieruchomości w latach 1965 – 1990?
Przed nowelizacją, która weszła w życie 1 października 1990 roku dla zasiedzenia nieruchomości obowiązywał termin 10 lat (przy przyjęciu dobrej wiary samoistnego posiadacza) i 20 lat (przy przyjęciu złej wiary).
Jakie znaczenie powyższe terminy mają obecnie?
Terminy te w dalszym ciągu będą miały zastosowanie, gdy zasiedzenie nastąpiło przed 1 października 1990 roku. Jeżeli wobec tego zdecydujemy się na uregulowanie stanu prawnego nieruchomości, która znajdowała się w naszym posiadaniu samoistnym bądź w posiadaniu samoistnym naszych poprzedników prawnych (określanych zgodnie z zasadami opisanymi w poprzednim poście), będziemy musieli wskazać we wniosku o zasiedzenie datę, w której doszło do nabycia własności w drodze zasiedzenia. Jeżeli uznamy wówczas, że nieruchomość znajdowała się w posiadaniu naszym lub posiadaniu naszych poprzedników prawnych już przed 1990 rokiem, należy pamiętać o wyżej wskazanej zasadzie i sprawdzić, czy nie będą nas dotyczyły krótsze terminy zasiedzenia.
Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed 1 października 1990 roku, a zakończył po 1 października 1990 roku zastosowanie będą miały terminy obecnie obowiązujące.
