Artykuł Jak uzyskać odpis z aktu stanu cywilnego? (urodzenia, małżeństwa, zgonu) pochodzi z serwisu .
]]>
Gdy kierownik urzędu stanu cywilnego (USC) zarejestruje urodzenie, małżeństwo lub zgon, dostaniesz bezpłatnie odpis skrócony aktu. Za każdy kolejny odpis aktu zazwyczaj trzeba zapłacić opłatę skarbową. Odpis możesz dostać w formie papierowej lub elektronicznej.
Sprawdź, jak uzyskać odpis aktu stanu cywilnego: urodzenia, małżeństwa, zgonu.
Kto może uzyskać odpis aktu stanu cywilnego?
Odpis z aktu stanu cywilnego może uzyskać każda osoba, której akt dotyczy, oraz:
– jej małżonek,
– zstępni, wstępni, rodzeństwo,
– przedstawiciel ustawowy (na przykład rodzic) lub opiekun,
– osoba, która wykaże interes prawny w uzyskaniu odpisu (czyli uzasadni interes, który wynika z przepisów prawa, i przedstawi odpowiednie dokumenty – na przykład zobowiązanie sądu),
– sąd,
– prokurator,
– organizacja społeczna, jeśli uzasadni to swoimi celami statutowymi i przemawia za tym interes społeczny,
– instytucja administracji publicznej (na przykład urząd gminy),
jeżeli jest to konieczne do realizacji jej ustawowych zadań.
Wniosek o odpis z aktu stanu cywilnego można złożyć osobiście lub przez pełnomocnika.
Jakie dokumenty należy przygotować przed wizytą w Urzędzie Stanu Cywilnego?
By uzyskać odpis z aktu stanu cywilnego należy wypełnić wniosek o odpis aktu stanu cywilnego. Wniosek można uzyskać i wypełnić w danym Urzędzie Stanu Cywilnego. Należy pamiętać o zabraniu ze sobą dokumentu potwierdzającego tożsamość (na przykład dowód osobisty lub paszport).
Gdzie można złożyć wniosek o odpis z aktu stanu cywilnego?
Wniosek o odpis z aktu stanu cywilnego można złożyć w dowolnym urzędzie stanu cywilnego w Polsce.
Czy uzyskanie odpisu z akt stanu cywilnego jest odpłatne?
Uzyskanie odpisu z akt stanu cywilnego jest odpłatne. I tak, za odpis skrócony aktu stanu cywilnego (także za odpis wielojęzyczny w formie papierowej) należy uiścić opłatę w kwocie 22 złotych. Zaś za odpis zupełny aktu stanu cywilnego należy uiścić opłatę w kwocie 33 złotych.
Jednakże, w niektórych przypadkach odpis aktu można uzyskać bezpłatnie. Nie zapłaci się za odpis, jeśli potrzebuje się go na przykład w sprawie:
– uzyskania dowodu osobistego lub paszportu,
– świadczenia socjalnego, pomocy społecznej,
– ZUS (ubezpieczenia społecznego, ubezpieczenia zdrowotnego),
– alimentów,
– przyznania opieki, kurateli, adopcji,
– zatrudnienia, wynagrodzenia za pracę.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (tekst jednolity — Dz.U. z 2018 r. poz. 2224 z późn. zm.)
Ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tekst jednolity — Dz.U. z 2019 r. poz. 1000 z późn. zm.)
Artykuł Jak uzyskać odpis z aktu stanu cywilnego? (urodzenia, małżeństwa, zgonu) pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Prawne kryteria wyboru imienia dziecka. pochodzi z serwisu .
]]>
Choć uprawnienie do nadania dziecku imienia jest przejawem władzy rodzicielskiej jego rodziców, to podlega ono pewnym ograniczeniom. Zanim więc zdecydujecie się podjąć decyzję o nadaniu imienia swojemu maluszkowi, sprawdźcie jakie ograniczenia nakłada ustawodawca w tym zakresie.
Podstawowe ograniczenia wynikające z ustawy prawo o aktach stanu cywilnego.
Nie ma sformalizowanej listy imion, które możesz nadać dziecku, ale należy wziąć pod uwagę następujące ograniczenia:
– nie możesz nadać dziecku więcej niż 2 imion,
– imię nie może być ośmieszające ani nieprzyzwoite,
– imię nie może być zgłoszone w formie zdrobniałej.
Możesz wybrać imię lub imiona obce – na przykład Mercedes, Andrea – niezależnie od obywatelstwa i narodowości rodziców dziecka. Może to być imię, które nie wskazuje jednoznacznie na płeć, ale powszechnie przypisuje się je do danej płci.
Kiedy kierownik urzędu stanu cywilnego może odmówić przyjęcia oświadczenia o wyborze imienia dla dziecka?
Kierownik USC może odmówić przyjęcia wybranych przez ciebie imion dla dziecka. Może tak się stać, gdy uzna, że imiona nie spełniają wymagań, które są wymienione wyżej. W takiej sytuacji kierownik USC z urzędu wybierze imię dziecka. Dzięki temu zarejestruje urodzenie od razu.
Nadawanie imienia z urzędu.
Urzędnik, wybierając imię, kieruje się często listą imion najczęściej nadawanych w roku ubiegłym, bądź imieninami obchodzonymi według kalendarza w dniu sporządzania aktu urodzenia.
Czy wówczas – tj. gdy urzędnik odmówi przyjęcia oświadczenia o wyborze imienia dla dziecka – przysługuje jakiś środek odwoławczy?
Tak. Dostaniesz wtedy decyzję administracyjną. Jeśli kierownik USC wyda ci taką decyzję – masz 14 dni, żeby się od niej odwołać do wojewody.
Odwołanie należy wnieść za pośrednictwem kierownika USC, który wydał decyzję.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego
Artykuł Prawne kryteria wyboru imienia dziecka. pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Umowa dożywocia, czyli sposób na unikniecie obowiązku zapłaty zachowku. pochodzi z serwisu .
]]>
Umowa dożywocia a zachowek
Wyobraźmy sobie sytuację, że mamy dwoje dzieci. Jedno z nich troszczy się o nas, odwiedza, dba i pielęgnuje rodzinną relację. Drugie dawno temu opuściło rodzinny dom, wyjechało i słuch o nim zaginął. Telefon milczy nawet w święta. Wyobraźmy też sobie, że mamy dom, piękny, stylowy. Wydaliśmy na niego majątek życia. Z oszczędności zostało nam ledwie kilka tysięcy.
Musimy sobie uświadomić, że nawet jeśli spiszemy testament, w którym jedynym dziedzicem będzie nasze ukochane dziecko, to drugie, zgodnie z polskim prawem, będzie uprawnione do zachowku. Tak czy siak dostanie część majątku, na którą ciężko pracowaliśmy.
Spadkobierca będzie musiał wyłożyć niemałą sumę na zapłatę należności, być może będzie zmuszony sprzedać dom. Jak postąpić, żeby uniknąć obowiązku zapłaty zachowku?
Na czym polega umowa dożywocia?
Najlepszym sposobem będzie zawarcie umowy dożywocia. Jest to umowa cywilnoprawna uregulowana w art. 908 kodeksu cywilnego. Jest to szczególna umowa przenosząca własność nieruchomości, która zawiera również elementy ograniczonego prawa rzeczowego – służebności.
Przez umowę o dożywocie właściciel nieruchomości zobowiązuje się przenieść jej własność na nabywcę, nabywca zaś zobowiązuje się zapewnić zbywcy, a także, jeżeli umowa to przewiduje, osobie mu bliskiej, dożywotnie utrzymanie.
Do osób bliskich w tym przypadku należy zaliczyć: krewnych, powinowatych, inne osoby związane ze zbywcą węzłem przyjaźni i bliskości w sensie uczuciowym lub pozostające ze zbywcą we wspólnym gospodarstwie domowym.
Co powinno być określone w umowie dożywocia?
W umowie powinien być dokładnie określony rodzaj i wielkość świadczeń, a także zakres ich zmian w przypadku wygaśnięcia prawa dożywocia w stosunku do jednego z dożywotników, gdy prawo do świadczeń ma jeszcze drugi z nich. Jeżeli takich elementów nie zawrzemy w umowie, zastosowanie znajdą regulacje kodeksowe.
Umowa dożywocia jest zawierana w formie aktu notarialnego.
Pamiętajmy, że umowa dożywocia przenosi własność nieruchomości, dlatego musi być zawarta w formie aktu notarialnego.
Oprócz kosztów taksy notarialnej (wynagrodzenia notariusza za sporządzenie aktu notarialnego) zobowiązani jesteśmy zapłacić też podatek od czynności cywilnoprawnychw wysokości 2% wartości nieruchomości, czyli podobnie jak przy sprzedaży.
Umowa darowizny jest tańsza. Nie płaci się od niej podatku od czynności cywilnoprawnych ani podatku od darowizny, jeśli jest to darowizna dla dziecka. Nie likwiduje ona jednak ryzyka związanego z obowiązkiem wypłaty zachowku. Wydaje się więc, że warto wybrać droższą, acz skuteczniejszą opcję.
Od umowy dożywocia nie trzeba płacić zachowku.
Umowa dożywocia nie jest bezpłatnym przysporzeniem, w przeciwieństwie do darowizny. Dlatego też spadkobiercy nie będą mogli żądać zachowku od wartości nieruchomości zbytej w drodze tej umowy, tak jakby to miało miejsce w przypadku darowizny.
Wartość nieruchomości zbytej w drodze umowy dożywocia nie będzie brana pod uwagę przy wyliczaniu substrat zachowku. Samo zawarcie takiej umowy nie wyłączy prawa do zachowku.
Biorąc jednak pod uwagę przytoczony przykład, jeżeli nieruchomość taka będzie wyczerpywać prawie cały nasz majątek, masa spadkowa zostanie pomniejszona o jej wartość. Wynika z tego, że uprawniony do zachowku będzie mógł go żądać, ale w bardzo okrojonej wielkości.
Podstawa prawna:
art. 908 Kodeksu Cywilnego
Artykuł Umowa dożywocia, czyli sposób na unikniecie obowiązku zapłaty zachowku. pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Jak uzyskać zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego? pochodzi z serwisu .
]]>
Nierzadko kandydaci ubiegający się o dane stanowisko pracy bądź rekrutujący na studia zobowiązani są, obok dokumentów aplikacyjnych, przedstawić zaświadczenie o niekaralności. Wówczas koniecznym staje się złożenie wniosku o udzielenie informacji o osobie i pozyskanie stosownego zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego.
Warto w pierwszej kolejności wskazać, jakie zaświadczenia informacje o osobie możemy pozyskać z Krajowego Rejestru Karnego?
W Krajowym Rejestrze Karnym gromadzi się dane o osobach:
- które zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa lub przestępstwa skarbowe,
- przeciwko którym prawomocnie warunkowo umorzono postępowanie karne w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe,
- przeciwko którym prawomocnie umorzono postępowanie karne w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe na podstawie amnestii,
- które są obywatelami polskimi i zostały prawomocnie skazane przez sądy innych państw,
- wobec których prawomocnie orzeczono środki zabezpieczające w sprawach o przestępstwa lub przestępstwa skarbowe,
- nieletnich, wobec których prawomocnie orzeczono środki wychowawcze, poprawcze lub wychowawczo-lecznicze albo którym wymierzono karę na podstawie art. 13 lub art. 94 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2010 r. Nr 33, poz. 178, z późn. zm.),
- które zostały prawomocnie skazane za wykroczenia na karę aresztu,
- które są poszukiwane listem gończym,
- które są tymczasowo aresztowane,
- które wykonują karę dożywotniego pozbawienia wolności, 25 lat pozbawienia wolności, pozbawienia wolności, aresztu wojskowego, aresztu i zastępczą karę pozbawienia wolności,
- nieletnich umieszczonych w schroniskach dla nieletnich.
Kto takie zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego może uzyskać?
Każdy może złożyć wniosek o udzielenie informacji o osobie. Wniosek o udzielenie informacji o osobie można złożyć osobiście albo przez pełnomocnika.
Jakie dokumenty należy przygotować?
By uzyskać informację o osobie z Krajowego Rejestru Karnego należy wypełnić wniosek o zapytanie o udzielenie informacji o osobie. We wniosku tym wskazuje się dane osobowe, PESEL oraz dane adresowe. Wskazać nadto należy powód pozyskiwania przedmiotowego zaświadczenia.
Należy nadto załączyć do niniejszego wniosku potwierdzenie uiszczenia opłaty skarbowej. Opłata ta wynosi 30 złotych.
Jak długo trzeba czekać na uzyskanie stosownego zaświadczenia?
Informację pozyska się od razu, to jest bezpośrednio po złożeniu takiego wniosku.
W wyjątkowych sytuacjach informację można dostać później, jednak maksymalnie w ciągu 7 dni od złożenia wniosku.
Należy pamiętać, żeby wziąć dokument, który potwierdzi tożsamość, na przykład dowód osobisty albo paszport.
Jeśli w twoim imieniu wniosek składa pełnomocnik – należy sporządzić pełnomocnictwo. Z przedmiotowego pełnomocnictwa musi wynikać, iż osoba ta uprawniona jest rozłożenia w twoim imieniu wniosku, a także do odebrania zaświadczenia.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym (tekst jednolity – Dz. U. z 2015 r. poz. 1036)
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lipca 2015 r. w sprawie udzielania informacji o osobach oraz o podmiotach zbiorowych na podstawie danych zgromadzonych w Krajowym Rejestrze Karnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1025)
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie trybu udzielania z Krajowego Rejestru Karnego informacji o osobach oraz o podmiotach zbiorowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego (Dz. U. z 2014 r. poz. 841)
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 861)
Artykuł Jak uzyskać zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego? pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Narodziny dziecka – w jakim terminie należy dokonać rejestracji urodzin w Urzędzie Stanu Cywilnego? pochodzi z serwisu .
]]>
Narodziny dziecka to chwile piękne zarówno dla rodziców, jak i dla najbliższej rodziny. Emocje, jakie w pierwszych dniach od momentu narodzin dziecka towarzyszą rodzicom to radość, szczęście. Wówczas nie myśli się o konieczności dopełnienia jakichkolwiek formalności związanych z narodzinami dziecka. Niemniej jednak należy pamiętać, iż zaraz po narodzinach dziecka należy dokonać zgłoszenia jego narodzin w odpowiednim urzędzie stanu cywilnego (USC). Wówczas Kierownik USC zarejestruje fakt urodzenia dziecka, a rodzicowi przekaże numer PESEL i zamelduje je.
Kto może dokonać zgłoszenia narodzin dziecka?
Zgłoszenie narodzin dziecka może dokonać zarówno matka jak i ojciec dziecka, którzy mają ukończone 16 lat i nie zostali pozbawieni zdolności do czynności prawnych. W przypadku zaś, gdy matka dziecka ma mniej niż 16 lat lub została pozbawiona zdolności do czynności prawnych – zgłoszenie takiego może dokonać przedstawiciel ustawowy lub opiekun matki dziecka.
Zgłoszenie można dokonać osobiście lub przez pełnomocnika.
Jakie dokumenty należy mieć przy sobie?
Celem dokonania zgłoszenia narodzi dziecka należy okazać dokument tożsamości (dowód osobisty lub paszport). Zaś gdy sprawa jest załatwiana za pośrednictwem pełnomocnika – należy przygotować pełnomocnictwo.
Czy istnieje jakiś termin na dokonanie rejestracji narodzin dziecka?
Narodziny dziecka należy zgłosić w odpowiednim Urzędzie Stanu Cywilnego (właściwym dla miejsca urodzenia dziecka)w ciągu 21 dni od wystawienia karty urodzenia. Kartę urodzenia wystawi upoważniona do tego osoba, która odebrała poród – na przykład lekarz lub położna. Przekaże ją do USC najpóźniej 3 dni od jej wystawienia. Przed wizytą w USC dowiedz się, czy dokument został już tam przekazany.
Jeśli nie zgłosisz się do urzędu w ciągu 21 dni – kierownik USC sam wybierze imię dla twojego dziecka i zarejestruje jego urodzenie. Zrobi to na podstawie karty urodzenia.
Końcowo należy zaznaczyć, iż czynność ta jest bezpłatna. Zaś wszelkie formalności, w tym stosowne dokumenty potwierdzające rejestrację dziecka zostaną dokonane w dniu zgłoszenia urodzenia.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 28 listopada 2014 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2224, z późn. zm.)
Artykuł Narodziny dziecka – w jakim terminie należy dokonać rejestracji urodzin w Urzędzie Stanu Cywilnego? pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Wyjęcie zwłok i szczątków z grobu. W jakich okolicznościach przeprowadza się ekshumację? pochodzi z serwisu .
]]>
Kodeks postępowania karnego stanowi, iż w celu dokonania oględzin lub otwarcia zwłok prokurator lub sąd może zarządzić wyjęcie zwłok z grobu. Oględziny lub otwarcie zwłok mogą być dokonane celem uzyskania dowodów i ustalenia, czy przyczyną zgonu było przestępne działanie. W takiej sytuacji sąd lub prokurator zarządzają wydobycie pochowanych zwłok wówczas, gdy zachodzi podejrzenie śmierci gwałtownej (zabójstwo, samobójstwo), a zwłoki zostały pochowane bez dokonania oględzin sądowo – lekarskich, ewentualnie rzetelność czynności przeprowadzonych przed pochówkiem budzi wątpliwości, bądź też gdy uprzednio przeprowadzone badania okazały się niewystarczające do określenia przyczyny lub okoliczności śmierci.
Czy tylko prokurator i sąd mogą zarządzić wyjęcie zwłok z grobu?
Przeprowadzenie ekshumacji jest możliwe również na umotywowaną prośbę osób uprawnionych do pochowania zwłok za zezwoleniem właściwego inspektora sanitarnego. Prawo pochowania zwłok ludzkich ma najbliższa pozostała rodzina osoby zmarłej, a mianowicie pozostały małżonek(ka), krewni zstępni, krewni wstępni, krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa, powinowaci w linii prostej do 1 stopnia.
Najczęściej osoby uprawnione żądają ekshumacji zwłok celem przeniesienia ich do innego miejsca, a więc pochowania na innej kwaterze na Cmentarzu np. w grobowcu rodzinnym, czy też żądają ekshumacji zwłok celem dokonania ich kremacji powołując się przy tym np. na wykonanie ostatniej woli zmarłego, co w czasie pochówku z różnych względów było niemożliwe. Przykład takiej umotywowanej prośby o ekshumację zwłok mogą stanowić tragiczne okoliczności śmierci osoby pochowanej i brak pewności rodziny co do faktu, czy w grobie rzeczywiście znajdują się szczątki danej osoby.
Decyzję w zakresie ekshumacji może podjąć również inspektor sanitarny w razie zajęcia terenu cmentarza na inny cel. W sytuacji gdy ekshumacja następuje wskutek zajęcia terenu cmentarza na inny cel przepisy obligują do pochowania wydobytych zwłok i szczątków na nowo w innym miejscu.
Podstawa prawna:
Art. 209 § 1, art. 210 Kodeksu postępowania karnego.
Art. 10 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych.
Orzecznictwo:
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 9 czerwca 2008 r.II SA/Op 55/08
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 21 marca 2006 r.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, II SA/Op 507/05, I SA/Bk 1129/14.
Artykuł Wyjęcie zwłok i szczątków z grobu. W jakich okolicznościach przeprowadza się ekshumację? pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Czy ksiądz ma obowiązek wyznania naszych “grzechów” w sądzie? pochodzi z serwisu .
]]>
Zdarza się, że osoby, które popełniły przestępstwo, nękane wyrzutami sumienia, decydują się na wyznanie swojej winy podczas spowiedzi. Jednocześnie jednak nie chcą, by okoliczności, o których powiedzieli spowiednikowi, dotarły do organów ścigania, co mogłoby spowodować poważne konsekwencje prawne.
Czy istnieje zatem gwarancja zachowania w tajemnicy faktów, które ujawniliśmy w trakcie spowiedzi?
Taką gwarancję daje nam bezpośrednio art. 178 kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z jego treścią nie wolno przesłuchiwać jako świadka duchownego, co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi. Ten bezwzględny zakaz dowodowy wynika z konstytucyjnie zagwarantowanej wolności sumienia i religii (art. 53 Konstytucji RP).
Duchowny, czyli kto?
W rozumieniu art. 178 kodeksu postępowania karnego duchownym jest nie tylko ksiądz, ale każda osoba wykonująca czynności kultowe, uprawniona do spowiadania wiernych. Dotyczy to przy tym nie tylko duchownych katolickich, ale duchownych wszystkich religii, w których praktykowana jest spowiedź indywidualna. Warto zaznaczyć, że – według przeważającego poglądu – zakaz ten pozostaje aktualny także wówczas, gdy duchowny nie uzyskał jeszcze (zgodnie z wewnętrzną doktryną wiary) uprawnienia do prowadzenia spowiedzi, tj. nawet jeśli w świetle prawa kanonicznego spowiedź miałaby być nieważna.
Co konkretnie objęte jest tajemnicą spowiedzi?
Zakazem dowodowym są informacje uzyskane podczas spowiedzi, bez względu na osobę, która korzysta ze spowiedzi – może to być więc sam sprawca czynu, ale także np. jego świadek. Warto dodać, że dotyczy to wyłącznie informacji uzyskanych podczas spowiedzi przez duchownego – jeśli kapłan sam był świadkiem jakiegoś czynu bądź dowiedział się o jakimś zdarzeniu w trakcie odwiedzin wiernych, można go na tę okoliczność przesłuchać. Również w sytuacji, gdy spowiedź zostanie przez kogoś „podsłuchana”, osobę, która ją podsłuchała, można przesłuchać.
Końcowo należy zaznaczyć, że przedmiotowy zakaz dowodowy nie uchyla obowiązku duchownego do stawienia się na przesłuchanie przed organem ścigania lub w sądzie.
Artykuł Czy ksiądz ma obowiązek wyznania naszych “grzechów” w sądzie? pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Zwrot nietrafionego prezentu świątecznego. pochodzi z serwisu .
]]>
Tuż po Świętach Bożego Narodzenia wielu z nas zastanawia się co zrobić z nietrafionym prezentem świątecznym. Mimo bardzo szerokiej oferty handlowej trudno bowiem odpowiedzieć na potrzeby obdarowanego i trafić w jego gust.
Warto więc wiedzieć jak zgodnie z prawem i skutecznie zwrócić prezent świąteczny, z którego nie jesteśmy zadowoleni?
Zwrot w sklepie
Jeśli zakupiony towar jest sprawny, dobrze funkcjonuje i nie posiada żadnych usterek, a więc jest zgodny z umową kupna-sprzedaży zawartą ze sprzedawcą, to wówczas ma on prawo do swobodnego ustalania warunków przyjmowania zwrotów. W takiej sytuacji zasady dokonywania zwrotu określa sam sprzedawca. O możliwości więc dokonania zwrotu towaru w danym sklepie powinniśmy się dowiedzieć na miejscu, z broszury informacyjnej danego sklepu, bądź strony internetowej sklepu stacjonarnego.
Sprzedawca może żądać aby rzecz była zwrócona tylko w z góry wyznaczonym okresie czasu, z paragonem, nieoderwaną metka, w nienaruszonym oryginalnym opakowaniu i oczywiście bez widocznych śladów użytkowania. Są to jednak warunki zmienne i zależą od konkretnego sprzedawcy.
Oddając towar, możemy spodziewać się zwrotu wydanych pieniędzy bądź tylko możliwości wymiany na inny produkt.
Zwrot w sklepie internetowym i poza siedziba przedsiębiorstwa
Sprawa wygląda inaczej gdy zakupu został dokonany na odległość lub poza siedzibą przedsiębiorstwa.
Chodzi tu o zakupy których dokonujemy przez Internet, telefonicznie, za pomocą katalogu wysyłkowego czy u akwizytora.
W tych przypadkach istnieje możliwość zwrotu zakupionych towarów w ciągu 10 dni, bez podawania przyczyny, na podstawie przepisów ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzona przez produkt niebezpieczny.
Termin ten liczony jest od dnia zawarcia umowy, w przypadku gdy dotyczy ona kontraktu zawartego poza lokalem przedsiębiorstwa lub usługi na odległość. Natomiast jeśli umowa dotyczy sprzedaży towaru na odległość ten 10-cio dniowy termin liczony jest od dnia wydania lub otrzymania przez kupującego towaru.
W takiej sytuacji należy w tym terminie zawiadomić sprzedawcę za pomocą listu poleconego i zwrócić zakupiony towar niezwłocznie ale najpóźniej w ciągu 14 dni.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzona przez produkt niebezpieczny (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 1225).
Artykuł Zwrot nietrafionego prezentu świątecznego. pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł W jakiej sytuacji Komornik może doręczyć Pozwanemu pozew ? pochodzi z serwisu .
]]>
Zgodnie z art. 1391 § 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego jeżeli pozwany, pomimo powtórzenia zawiadomienia zgodnie z art. 139 § 1 k.p.c., nie odebrał pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę podjęcia obrony jego praw, a w sprawie nie doręczono mu wcześniej żadnego pisma w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających i nie ma zastosowania art. 139 § 2-31 lub inny przepis szczególny przewidujący skutek doręczenia, przewodniczący zawiadamia o tym powoda, przesyłając mu przy tym odpis pisma dla pozwanego i zobowiązując do doręczenia tego pisma pozwanemu za pośrednictwem komornika.
Następnie Powód w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia mu zobowiązania, o którym mowa powyżej, składa do akt potwierdzenie doręczenia pisma pozwanemu za pośrednictwem komornika albo zwraca pismo i wskazuje aktualny adres pozwanego lub dowód, że pozwany przebywa pod adresem wskazanym w pozwie. Po bezskutecznym upływie terminu Sąd zawiesza toczące się postępowanie.
Regulacja ta ma na celu przyspieszenie postępowania poprzez wyeliminowanie tzw. fikcji doręczeń, co należy ocenić jako krok do zapewnienia pozwanemu rzeczywistych gwarancji procesowych. Wprawdzie powód zostanie obciążony kosztami związanymi z doręczeniami za pośrednictwem komornika, ale za sprawą jego ustawowych kompetencji możliwe będzie ustalenie właściwego adresu pozwanego (np. poprzez rozpytanie rodziny lub sąsiadów, zwrócenie się do ZUS, US lub banków.
Podstawa prawna:
art. 1391k.p.c.
Piaskowska Olga Maria (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz.
Artykuł W jakiej sytuacji Komornik może doręczyć Pozwanemu pozew ? pochodzi z serwisu .
]]>Artykuł Prawo do odmowy składania zeznań w postępowaniu karnym. pochodzi z serwisu .
]]>
Jeżeli byliśmy świadkami popełnienia przez inną osobę przestępstwa lub wykroczenia, z pewnością zostaniemy wezwani przez Policję lub Prokuraturę, a następnie przez Sąd, do złożenia zeznań. Wówczas będziemy mieli obowiązek stawić się na wezwanie właściwego organu i opowiedzieć o wszystkim, co nam w danej sprawie wiadomo. Obowiązek ten jest regulowany przepisami postępowania karnego (art. 177 kodeksu postępowania karnego). Czy istnieją sytuacje, w których możemy być od tego obowiązku zwolnieni?
W jakich sytuacjach możemy odmówić składania zeznań?
Sytuacje te zostały enumeratywnie wskazane w art. 182 kodeksu postępowania karnego. Przepis ten przewiduje jedynie dwie sytuacje, w których nie mamy obowiązku zeznawać w sprawie, w której zostaliśmy wezwani w charakterze świadków – wówczas, gdy jesteśmy osobą najbliższą osobie, której zarzucono popełnienie przestępstwa lub wykroczenia oraz gdy w innej toczącej się sprawie jesteśmy oskarżeni o współudział w przestępstwie (wykroczeniu), objętym postępowaniem.
Kto jest w kontekście prawa do odmowy składania zeznań osobą najbliższą?
Osobami najbliższymi są: małżonek, rodzice, dziadkowie, pradziadkowie, dzieci, wnuki, prawnuki, rodzeństwo (także przyrodnie), ojczym, mąż babki, mąż prababki, macocha, żona dziadka, żona pradziadka, rodzice małżonka, dziadkowie małżonka, pradziadkowie małżonka, zięć, synowa, dzieci wnuków, dzieci prawnuków, pasierb, pasierbica, wnuki i prawnuki małżonka, szwagier, bratowa, przysposabiający i jego małżonek oraz przysposobiony i jego małżonek.
Osobą najbliższą jest również osoba pozostająca we wspólnym pożyciu (np. konkubent, konkubina).
Warto zaznaczyć, że prawo do odmowy składania zeznań trwa nadal mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia.
Kiedy należy zgłosić wolę skorzystania z prawa do odmowy składania zeznań?
Taką wolę można zgłosić właściwie w dowolnym momencie postępowania przygotowawczego, a w postępowaniu sądowym nie później niż przed rozpoczęciem pierwszego zeznania.
Jakie są skutki procesowe prawa do odmowy składania zeznań?
Jeżeli odmówimy składania zeznań już na etapie postępowania przygotowawczego, nie będziemy mieli obowiązku zeznawać przeciwko najbliższej osobie lub współoskarżonemu. Nikt nie będzie mógł domagać się od nas odpowiedzi na pytania związane ze sprawą.
Natomiast jeżeli w postępowaniu przygotowawczym złożyliśmy zeznania, jednak w postępowaniu sądowym zdecydowaliśmy się skorzystać z prawa do odmowy składania zeznań, wówczas, kiedy Sąd na rozprawie poinformuje nas, że przysługuje nam prawo do odmowy składania zeznań i zapyta, czy chcemy z tego prawa skorzystać, należy oświadczyć, że chcemy. Na skutek takiego naszego oświadczenia Sąd straci uprawnienie do skorzystania z jakichkolwiek zeznań złożonych przez nas w sprawie, przy wydawaniu wyroku. Dotyczy to nie tylko zeznań złożonych bezpośrednio przed organem postępowania przygotowawczego, ale także np. oświadczeń zapisanych w notatkach urzędowych.
Czy istnieją inne sytuacje, w których możemy zostać zwolnieni od składania zeznań w sprawie?
Kodeks postępowania karnego przewiduje sytuacje, w których mimo braku prawa do odmowy składania zeznań, nie będziemy musieli w ogóle zeznawać bądź nie będziemy mieli obowiązku odpowiadania na wszystkie pytania organów postępowania karnego. O tym jednak w kolejnym artykule.
Podstawa prawna:
art. 177, 182, 186 kodeksu postępowania karnego
Artykuł Prawo do odmowy składania zeznań w postępowaniu karnym. pochodzi z serwisu .
]]>